Viva Colombia!

Colombia:

Dag 1: Bogotá
Op de vroege morgen van donderdag 20 juli begint mijn reis vanuit huis. Het regende en dit bleek het begin van een onaangenaam vertrek. Aangekomen bij de bushalte bleek deze tijdelijk te zijn opgeheven. Een vervolg van 30 minuten lopen naar het station was begonnen. Inchecken en instappen dan maar. Appeltje eitje zou je zeggen maar in de trein bleek ik bij de verkeerde maatschappij te zijn ingecheckt. En ja hoor, een boete is het gevolg. Ondanks alles was er goede moed en mijn reis vervolgde zich naar Schiphol. Onder het motto "beter laat dan nooit", moest ik rennen voor het vliegtuig! Zeer uitgeput aangekomen is er vertraging waardoor ik mijn aansluiting naar Miami mistte. Na een omgeboekte vlucht, 7,5 uur wachten, 3 uur vliegen naar Madrid, 9,5 uur wachten en 9,5 uur vliegen en een reis van een goede 40 uur kwam ik dan toch eindelijk aan in Bogotá. De reis kan beginnen!

Dag 2: Bogotá
Hello Bogotá! Na een vermoeiende tijd kan mijn eerste reis als backpacker dan toch beginnen. Op dag 1 verken ik het centrum "La Candalaria" waar ik in Hostal Bakano vertoef. Al gauw merk ik dat ik zonder enig idee, plan of richting ronddwaal. Waar ben ik aan begonnen? De berg "El Montserrat" moest er aan geloven. Een klim van een goede 1000 meter bracht mij op het hoogste punt van Bogotá, waar ik op 3300 meter een prachtig uitzicht had op de stad van welgeteld 8 miljoen inwoners. Het was inkomen in de Spaanse taal maar een leuk interview met een Spaans groepje reizigers voor hun videoblog gaf mij het juiste zetje in de rug. Met een zware, stijle klim in de benen, een sterk opkomende frisheid en een lichte regenbui besloot ik na een half uur omgeven door een prachtig uitzicht het treintje terug te nemen.  
Next stop: graffititour!
Voor wie net als ik kan genieten van kunst en geschiedenis, is deze tour een echte aanrader. Volledig gratis onder het motto: geef wat je de tour waard vindt, start de tour om de hoek bij mijn hostel. 2,5 uur dwalen 20 toeristen met een zeer goed sprekende gids door de straten van Bogotá waar graffiti een belangrijk symbool van de stad is geworden. Vrijwel alle graffitikunst en de kunstenaars hebben een betekenis, visie, een bepaalde politieke statement of een boodschap in hun kunst zitten. Lastig is het zeker maar door de tour kun je de mooie schilderijen begrijpen. Is het legaal? Officieel niet, tenzij de kunstenaar goedkeuring heeft van de eigenaar om de muur te beschilderen waar hij op wilt beginnen. In dat geval kunnen de autoriteiten niets doen. Gelukkig maar, want dit geeft ruimte voor de vele creatievelingen die in Bogotá wonen. 

Dag 3 & 4: Bogotá
Volledig gewend en aangepast aan het reizen verken ik de rest van Bogotá. 
Vandaag heb ik El  Museo Del 'Oro en El Museo Botega bezocht. Het enige minpuntje was dat ik persoonlijk niets had met de schilderstijl van Botega. Gelukkig waren er meer mooie schilderijen en kunstwerken te bewonderen waardoor mijn tijd toch goed besteed was. Wandelend over Carrera 7 (straat 7), vervolg ik mijn weg naar La plaza Bolivár: een drukbezocht plein in het centrum van Bogotá geeft een duidelijk beeld van de statische architectuur en controle. 
Carrera 7 is een leuke en gezellige straat waar het ook een autovrije zone is. Straatartiesten, dansers en kunstenaars komen bijeen om op hun eigen creatieve manier aan geld te komen. Helaas niet altijd op de juiste manier want hoewel er ongelofelijk veel politiecontrole is, blijft Bogotá onvoorspelbaar. Overdag is het in principe veilig hoewel je erg moet uitkijken voor zakkenrollers. 'S nachts heb ik gemerkt dat relatief veilige situaties plotseling kunnen veranderen.  

Dag 5 & 6:
Naeva-Villavieja-Tatacoa Desierto
Afgelopen nacht besloot ik op aanraden van mensen uit het hostel om naar de Tatacoa Desierto te gaan. Hiervoor lag allereerst een 5 uur durende busreis naar het zuiden in het verschiet. Mijn eerste busreis in Colombia liep toch anders dan verwacht want een busreis in Colombia is alsof je wordt vervoerd door Max Verstappen zonder spelregels! Want nee, ze doen hier niet aan verkeersregels tenzij het niet anders kan. Dit was wel even wennen maar zoals the locals zeggen: This is Colombia! 5 uur zuidelijker en 25 graden warmer bleek ik toch iets te warm gekleed. 
Met een kleine pick-up truck reden we een uur lang richting de Tatacoa Desierto. Een prachtig natuurfenomeen dat was opgedeeld een een rode gedeelte en een grijze gedeelte. Totaal verschillend maar beiden een genot voor het oog! Een verfrissende duik in een zwembad temidden in de woestijn gaf de perfecte afkoeling na een 3 uur lange tocht. 
Via Villavieja, een pittoresk en typisch Colombiaans dorpje, vervolgde ik mijn reis terug naar Naeva voor een avondje rust. De volgende morgen wacht de reis naar Suesca. 

Dag 7 & 8: Suesca-Nemocón
Ik arriveerde 's avonds in Suesca en ook daar ging het niet helemaal volgens plan. Ik werd toch weer verrast door dit gebied waar de avonden erg snel vallen en het in mum van tijd ineens donker is. Dit was in Suesca idem dito. Het werd nog spannender nadat  vrijwel direct bij aankomst alle lichten in het kleine dorpje uitvielen en er veel rumoer op straat was. Ik besloot het dichtstbijzijnde hotel/hostel (op 20 meter afstand) te boeken zonder enige twijfel. Veiligheid was belangrijk dan een goedkoop hostel. Jammer genoeg was het direct het duurste hotel in dit dorpje maar de luxe was erg aangenaam. Lekker relaxen voordat ik de mooie rotsformaties ging bekijken de volgende dag. Suesca, rotsformaties en een prachtige vallei. Het voelde heel vredig om hier te wandelen en te genieten van de natuur. Lichte regen en zonneschijn wisselden zich regelmatig af waardoor er plek was voor hier en daar een regenboog tussen de bergen. In een compleet stil gebied was dit een heerlijke eerste "echte" moment van rust. In de middag besloot ik via de zout mijn in Nemocón terug te gaan naar Bogotá. Hier ontmoette ik Tom            ' s avonds in mijn eerste hostel om de reis samen te vervolgen. 

Dag 10 & 11: Salento
Na een rust van een dag voor de lichte jetlag van Tom, reizen we samen naar Salento. Een pareltje van een stadje die niet op ons lijstje mocht ontbreken.
Ondanks de vele toeristen "waaronder verdacht veel Nederlanders", hebben we hier oprecht genoten. Na een wederom lange maar dit keer comfortabele busreis was "hostel Florencia" een prachtige plek  voor de komende dagen. Met de bus door de bergen en wolken van de Andés en een ongelofelijk uitzicht gingen de uurtjes snel voorbij! Na een prima nachtrust was het tijd voor onze eerste hike! Valle de Cocore moest er aan geloven en in welgeteld 5 uur heb ik ongelofelijk genoten van de hoogste palmbomen ter wereld (30/40 meter), de bergen, valleien, rivieren en de dieren. Het geluid in de bossen lieten merken dat het leefde. Colombia, wat ben je prachtig! Niet nadenkend over het leven thuis kwam ik echt tot rust in deze omgeving en genoot ik optimaal van wat deze mooie plek te bieden had. Een deel van de hike bestond uit een route naar de kolibries. Een ietwat tam schouwspel vanwege het voer wat deze vogels kregen maar desalniettemin een mooi zocht te midden van het woud! Een aanrader? Zeker! Het einde van deze hike moest gevierd worden met een lekker biertje. De volgende dag was het tijd voor de laatste activiteit in Salento. Deze streek staat in héél Colombia bekend als dé koffiestreek. Een leuke informele tour gaf ons een perfect beeld van de koffie industrie in dit land en de nadelen voor de hardwerkende arbeiders die moeten zwoegen voor een minimaal loon en met maximale werkdagen. De koffie industrie in Colombia  (nummer 1 van de wereld) is gewoonweg een oneerlijke business waar de plantages hun bonen tegen minimale prijzen moeten verkopen aan een instelling/fonds die word beheerd door de overheid. De overheid pakt maximale winst op de bonen die worden geëxporteerd naar bijvoorbeeld NL. Tijdens de tour Proefden we de bonen, die zelfs zoet smaakten en kwamen we achter het feit van de diversiteit van smaken in de koffie zoals sinaasappel. Alleen de slechte bonen blijven in het land van oorsprong. Ondanks alles een prachtig gezicht om de plantages, de planten, de bonen en de productie te zien en te proeven. Ik denk dat ik hier de lekkerste koffie tot nu toe heb gedronken! 
Voor een kleine pauze stoppen we in het kleine centrum van Salento. Bij een klein standje stoppen we voor een overheerlijke empenada voordat onze bus vertrekt naar de volgende stop: Medellin!

Dag 12 -16 : Medellin
Salut Salento y hola Medellin!
7,5 uur duurde de busreis van Salento naar Medellin. Na 4 uur hadden we een pauze van 30 min. We stappen de bus uit en het was direct al erg warm! Het eten was absoluut niet lekker maar op wilskracht lukt het toch om iets naar binnen te werken zodat we geen honger zouden lijden in de overige 3,5 uur. We zijn 2 uur van Medellin af en slapen is geen optie meer. Door de bergen rijdt de buschauffeur zo Colombiaans dat we bijna van links naar rechts slingeren in de bus! Ik moest mijn best doen om niet misselijk te worden maar tevergeefs. Eindelijk aangekomen in Medellin ben ik oprecht blij uit de bus te zijn zodat de misselijkheid kon afnemen. Rond 23:00 is het tijd om naar ons vertrek te gaan. We hadden gehoord en gelezen over een leuk "partyhostel" (Happy Buddha) waar we onze tijd in Medellin zouden verdoen. Eenmaal aangekomen in het hostel bleek het niet helemaal wat we verwachtten. Er bleken 2 Buddha hostels te zijn en ja hoor, wij boekten de verkeerde. Achteraf beter want voor de helft van de prijs zitten we best prima en aangezien we wel konden feesten in het "goede" Buddha hostel, besloten Tom en ik om onze nachten in de buurt Laureilles te spenderen. 

Dag 14: Guatapé
Een iets te enthousiaste nacht met hostelgenoten resulteerde in een wat minder actieve eerste dag in Medellin. 
De volgende dag vertrokken wij voor een dag naar Guatapé! Een uurtje rijden vanaf Medellin ligt dit mooie pittoreske dorpje in het midden van de bergen. Het prachtige meer lijkt ietwat op een schilderij en het rustige water gaf een rustgevend en vredig gevoel. Na een wederom zware nacht waren Tom en ik goedgezind en boeken een fietstocht door de bergen. 
Op een aantal km hoogte kom ik al gauw van de koude kermis thuis! Het is zwaarder dan ik dacht en de rustmomentjes in de dalingen zijn erg welkom. In totaal fietsen we zo'n 16 km door de bergen naar San Rafael. Op ongeveer 7  km van San Rafael af begeeft de fiets van Tom het. Het gebeurt niet vaak maar de ketting is gebroken! dat betekent einde fietstocht voor ons. Ik belde naar het fietsenverhuur om ons op te halen maar omdat de pick-up niet beschikbaar was, werd ons medegedeeld dat we de overige 9 km konden gaan lopen en dan met de bus terugkomen. Creatief als wij zijn rollen we bergaf en trek ik Tom met de vaart mee omhoog. Dit ging een aantal kilometers hartstikke goed tot de ketting een zwaai maakte en vast in het kwam te zitten. Nu werd het toch iets te gevaarlijk! Dit gebeurde recht voor de ogen van 3 Colombiaanse  "bikers" die op dat moment langs de weg stonden. Zo behulpzaam als de mensen hier zijn werd Tom uitgenodigd om met de fiets op de schouder achterop de moter te klimmen tot aan 1km voor San Rafael. Ik volgde met de fiets en bepakt met 2 rugzakken kom ik 10 min later aan. De laatste km vervolgen wij onze weg tot San Rafael. Na enkele minuten komen we met onze (kapotte) fietsen aan waar we de bikers wéér tegenkomen en ook nog op een drankje worden getrakteerd. Het moet niet gekker worden! We hebben de watervallen niet meer gespot maar dit was een mooi verhaal om mee te maken! Vanaf San Rafael hebben we de bus teruggepakt naar Guatapé om een korte frisse duik te nemen en onze tocht te vervolgen naar de grootste rots van het gebied (El Piedra Del Peñol) om zo een werkelijk waar fantastisch uitzicht te hebben over dit prachtige landschap!
Vanwege een gebouwde dam een aantal jaren terug, is het gebied voor een groot deel onder water komen te staan waardoor er prachtig gekronkelde waterwegen door de bossen zijn ontstaan. Dit alles is gelegen in een prachtige vallei, zoals bijna elke stad gelegen is in het binnenland van Colombia. Iedereen die naar Colombia reist raad ik zeer aan om Guatapé te bezoeken. Één dagje was te kort want het pittoreske en kleurrijke dorpje heeft veel te bieden!

Het is donderdag en voor vandaag stond de tour van niemand minder dan Pablo Escobar op het programma!
Een tour van 3,5 uur door de stad waar ik persoonlijk dubbele gevoelens over had.
60.000 peso's per persoon vond ik ietwat aan de hoge kant als je bedenkt dat we nergens naar binnen zijn gegaan. Niet bij zijn huis, het huis waar Pablo Escobar overleden is en de gevangenis zat niet in het pakket. Informatief was het zeker en de impact die deze tijden hebben gehad, waren duidelijk aanwezig op de tourgids.
Het was moeilijk om die tijden echt te voelen als je geen optimale visuele beelden van de bezochte locaties hebt. Een andere tour bij een andere operator zal wellicht meer de moeite waard zijn. 

De laatste dag (vrijdag) is aangebroken en om 15:30 vliegen we naar Cartagena!
Voordat we vertrekken maken we een stop voor een wandeling door de buurt Comuna 13. Het armste deel van Medellin is overdag veilig maar ' s avonds werd het bezoeken hiervan streng afgeraden! Deze sloppenwijk is gelegen bergopwaarts waar stijle hellingen een goede beproeving zijn met de backpack. Gelukkig is hier "hoe gek het ook klinkt" een roltrap waardoor je gauw boven bent en een goed beeld krijgt van de heersende armoede waar deze mensen in leven. In deze zelf gebouwde huisjes kijken ze over de stad richting de skyline van Medellin. Je wordt met de neus op de feiten gedrukt als je bedenkt hoe goed we het eigenlijk hebben in tegenstelling tot het leven van deze mensen. Barre en onhygiënisch omstandigheden zijn hier de orde van de dag. Dit is zeker een bezoek waard! 

Dag 17 - 20 Cartagena
Vanmiddag zijn we aangekomen in Cartagena, dat aan de Caribische zee ligt. 
Onze aankomst was minder tropisch dan verwacht want we werden verwelkomt met veel bewolking. Ondanks dat liegen de temperaturen er niet om. Het is hier gewoon 35 graden! We ontmoetten Lotte en Zita in hostel "Friends to be", waar we de komende dagen mee zullen verblijven in dit hostel. Een goed hostel is het zeker maar de prijzen liegen we niet om: 45.000 peso's p.p. per nacht. In tegenstelling tot Medellin en Bogota, 25.000 en 30.000 is het een groot verschil. Cartagena wordt dan ook als de duurste en misschien wel meest toeristische stad van Colombia gezien. De wijk waarin wij verblijven is uiterst toeristisch en is gelegen in een arm deel van de stad. Wanneer Tom en ik gingen hardlopen werd dat maar weer eens benadrukt. Een vloed van stank, vieze uitlaatgassen en ongelofelijk veel afval gaf de ware aard van dit deel van Cartagena weer. Terwijl deze stad aan de andere kant erg rijk is met torenhoge gebouwen en een moderne skyline.             ' snachts schrok ik van de grote hoeveelheid prostituees die zich aanbieden in de hoop een beetje geld te verdienen. Het nachtleven is zeer bruisend met veel straatverkopers, cafés en discotheken. Salsa en reggaeton overheersen in Colombia en dus ook in Cartagena. Tot mijn verbazing kan iedereen salsa maar op de reggaeton wordt wel erg fout gedanst. Eigenlijk wordt er niet echt gedanst op reggaeton, er wordt voornamelijk gedaggerd, heel veel gedaggerd:p Dit deel hoeft van mij niet echt want als ik het zo zie, wordt er eerst gedaggerd en dan pas gepraat (als er dan al wordt gepraat). 

Dag 20 & 21: Isla Grande-Isla Baru
Na drie dagen Cartagena, waar we het stadje hebben verkend en biertjes hebben gedronken, vervolgen Tom en ik onze reis met een uitstapje van twee dagen naar Isla Grande en Isla Baru. Deze Caribische eilanden zijn oprecht pareltjes met als hoogtepunt duiken op Isla grande! Onze eerste open water duik buiten onze cursus in Nederland! Voor een omgerekend bedrag van ongeveer 60 euro zagen we het onderwater leven in de Caribische Zee, waar het koraal weerzinwekkend mooi is en de grote overvloed van tropische vissen een genot voor het oog is! We hadden 30 meter zicht onder water en het watertemperatuur ligt op zo'n 25/28 graden. Alhoewel het eiland Isla Grande volledig op toerisme leeft, valt het reuze mee qua toeristen. Het leven is zeer primitief, waar we douchten met emmers koud water en alleen in de avond elektriciteit beschikbaar was (niet voor iedereen). Isla Baru heeft met zijn parelwitte stranden en azur blauwe zee een kustlijn om verliefd op te worden. De vele verkopers op het strand en de maximale hoofdprijs voor de toeristen zijn wellicht een doorn in het oog voor degene die hier moeite mee hebben. Al met al is de eilandengroep "Las Islas de Rosario" een tropisch paradijs op aarde, en de mooiste plek waar ik tot op heden geweest ben!
We verlaten de eilanden en Cartagena voor onze volgende stop: Baranquilla!

Dag 22: Baranquilla
Een goede 2,5 uur kostte het ons met de bus om van Cartagena naar Baranquilla te komen. Deze stad stond in principe niet op de planning, maar een bezoek aan nieuwe vrienden "ontmoet in mijn eerste week in Bogotá" kon niet ontbreken aangezien we er letterlijk langs kwamen op weg naar Santa Marta! Vandaag zagen we Tom (the German one) & Vannary Nadat ik ze 2 weken voor het laatst zag in de hoofdstad! Ze namen ons mee met een leuke treinrit over een lange kribbe die de scheiding tussen de Rio de Magdalena en de Caribische Zee! Deze rivier van ongeveer 1540 km lang is de belangrijkste rivier van Colombia. Aan het uiteinde van de kribbe was er een moment van totale rust waarin alleen de geluiden van het samenkomen van deze woeste rivier en de Caribische Zee te horen waren. Na ongeveer een kwartier werden we gedwongen te vertrekken! Genietend van het uitzicht aan het einde van de kribbe kwamen we er op abrupte wijze achter dat de natuur onvoorspelbaar blijft. Een plotselinge verandering van het weer en de oceaan zorgden voor woeste golven! Alhoewel de kribbe redelijk groot en hoog waren, sloegen meerdere golven er overheen. Al snel werd duidelijk dat er niet daadwerkelijk gevaar dreigde maar een spannend moment was het zeker. Persoonlijk ben ik er ook niet droog uitgekomen. Balancerend over de stenen van de kribbe waren er regelmatig golven die een einde maakte aan de droge kleren.
Al met al een mooi, leuk, spannend en gezellig weerzien met Tom (The German One) en Vannery! Hierna zijn we opdrogend een biertje gaan doen voordat we onze reis een staart gaven langs de Caribische kust, op weg naar Santa Marta! 

Dag 23: Santa Marta
Vandaag zijn we in Santa Marta op zoek geweest naar leuke bestedingen voor de dag erna. Een rustig dagje met hier en daar een uitstapje door de straten en naar het strand. We zijn uitgekomen op Tayrona Parque! Omdat de rest van de tours vrij prijzig zijn moest ik toch een keuze maken. In plaats van La Ciudad Perdida, gaan we naar La Guajira Desierto! Het liefst zou ik beiden doen maar jammer genoeg zit dat er niet in! In de avond hebben we met andere mensen uit het hostel "Perudo gespeeld ( wat echt een fantastisch mooi spel is) en hebben we een paar biertjes genuttigd voordat de wekker morgenvroeg   rond 07:00 uur weer af gaat. 

Dag 24 t/m 26: Tayrona Parque 
De nacht is gevallen in Tayrona Parque en temidden van de jungle wordt het voor het eerst overnachten in een hangmat! Ik kan me niet voorstellen dat het prettig slapen is maar voor alles een eerste keer! Een ding weet en merk ik al wel: het is ongelofelijk warm in zo'n ding! De eerste dag in Tayrona Parque was al super! Na een hike van een paar uur door de jungle en langs het strand zijn we toch even gaan afkoelen op een klein strandje (in vergelijking met de kustlijn) waar het wél toegestaan was om in de zee te zwemmen! Vanwege de ruwe zee is zwemmen te gevaarlijk! Tijdens de hike hebben we veel verschillende dieren en omgevingen gezien waar het gezicht van de jungle aan de rand van de kust een lust voor het oog is! Tussen de bebossing valt er af en toe een uitzicht over de jungle waar je uren naar kan blijven kijken! Je hóórt de jungle ook daadwerkelijk leven. 
Tijdens de tocht zijn we onder andere grote duizendpoten, een soort van capibara, blauwe krabben, vogels en gekko's tegengekomen! Vooral héél véél gekko's! Van klein tot groot, van groen tot geel, je kan het zo gek niet bedenken maar ze leven hier in alle soorten en maten! In het park ligt een gebied van vogelspinnen, die hun hol in de grond hebben gemaakt. Als redelijke angsthaas voor spinnen liep ik ertussendoor in de hoop een mooi exemplaar te zien! Jammer genoeg kwamen we niet verder dan een aantal poten maar andere reizigers in het park vertelden dat ze de grootte hadden van je hand! Ook het gebied van de alligators was spannend en leuk om te betreden maar jammer genoeg hebben we er geen gespot! Ondanks dat is het genieten van de natuurlijke habitat van deze dieren al meer dan genoeg! Kort na ons gesprek, dat graag nog aapjes wilden zien, zagen we we mensen langs de weg de bomen in gluren. En ja hoor, aapjes! Een perfect einde van een prachtige hike! Teruggekomen bij het kamp sloeg de moeheid wederom toe! Of het komt door de warmte weet ik niet, maar ik slaap veel meer dan thuis in Nederland!

Het is de tweede dag in het park en we zijn al vroeg wakker door de omgeving. De harde geluiden van krekels en vogels zorgen voor een vroege verwelkoming van de dag. Op naar hike nummer twee, waar we wederom door de jungle naar onze tweede bestemming gaan in het park: Cabo San Juan! Een stuk toeristischere route een een zeer toeristische camping, gelegen aan prachtige stranden. Ondanks de vele toeristen en praktisch geen Colombianen een must see! De twee stranden worden verbonden door de jungle die als een punt van een driehoek uitmond in zee! Hier hebben we nog even rondgewandeld, gezwommen en gerelaxt van het vele lopen. Deze nacht sliepen we wederom in een hangmat. Dit keer met minder succes want het was lastiger in slaap komen, geen klamboes en veel honden die wel heel enthousiast aanwezig waren en voor veel geluid zorgden. Met een ietwat slechte nachtrust achter de rug beginnen we onze 3e en laatste dag met een hik naar Pueblito ofwel "klein dorp" genoemd. Niet wetend dat we de zwaarste hike tegemoet zagen kwamen we er al gauw achter dat dit geen kattenpis was! Met backpack en al klimmen we een paar honderd meter waar het meer op survivallen leek dan hiken. Lichamelijk is dit het zwaarste wat ik tot nu toe gedaan heb in Colombia. Bijna aangekomen bij Pueblito merkten we dat we toch een verkeerde route hadden genomen. We wisten niet helemaal zeker of we überhaupt nog op het pad liepen maar we waren al te ver gekomen. Omkeren was geen optie! Een short cut over rotsen, door dichte bebossing en pijnlijke planten leidde ons naar onze bestemming!

El Pueblito: een klein dorpje waar men nog echt in de jungle leeft. Back to basics met zelf gebouwde rieten huisjes tot aan wassen in de rivier. Persoonlijk vond ik het erg mooi om te zien dat zoiets Puurs nog bestaat waarin duidelijk wordt dat comfort en luxe eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn. Genietend van de omgeving passeerden we deze vriendelijke inwoners van de jungle om de hike voort te zetten richting het westen. 2 á 3 pittige uren hiken lagen nog voor de boeg voordat we de jungle zouden verlaten en terug te keren naar Santa Marta.

Dag 27: Santa Marta-Bed
Na een terugkeer uit Tayrona park zijn we biertjes en zelfgemaakte Carparinhas gaan drinken. Dat eindigde voor deze brakke dag in bed. Alleen maar in bed en rustig aan. Gelukkig was ik er minder erg aan toe dan Tom! Iedereen weet wel
Hoe laat het is als iemand "met kater" verkondigd dat hij/zij nóóit meer gaat drinken:p.  Het hostelvrouwtje gaf aan dat we moesten uitchecken, maar vanwege onze status hebben we er maar een extra nachtje aangeplakt. Daar bleef het voor deze dag dan ook bij en bij deze ook het einde van mijn bericht!

Dag 28: Rodadero
Vandaag beschouwden we als een tweede rustdag en hiervoor gingen we naar Rodadero! Een strand op ongeveer 5 km ten Westen van Santa Marta. We hebben mooiere stranden gezien aan de Caribische kust maar aangezien het zonnetje met een graad of 40 straalde was een wat koelere zee was ook wel erg prettig. Na een relaxed dagje met goed insmeren (en toch verbranden) zijn we met de lokale bus terug maar Santa Marta gegaan. Dat is voor mij toch de leukste manier van reizen. Gewoon onder de locals. Straatartiesten en verkopers vragen toestemming aan de buschauffeur om hun product of dienst te verkopen en af en toe zitten daar leuke mensen tussen met (in dit geval) een goed gevoel voor ritme en muziek. Deze jongeman rapte de hele busrit voor een beetje inkomen en dat werd doorvoelen geapprecieerd d.m.v. Een applaus en wat kleingeld. Een mooi gebaar! In de avond was het tijd voor een burger. We belanden bij een leuke burgertent en het was oprecht  restaurent Wally 2.0! In alles had het vergelijkingen het was zeker niet verkeerd! Het vulde zelfs zo erg dat we toch een momentje rust moesten nemen voor de 5 min terugweg naar het hostel. Hierbij laat ik het vandaag en ik duik vroeg het bedje in voor een volgende stop in de morgen: Minca!

Dag 29: Minca
Vanochtend zijn we met de bus naar Minca gegaan. Een klein pittoresk dorpje midden in de bergen. Velen raadden dit stadje aan te bezoeken dus ook op mijn lijstje verscheen Minca. We zitten in Hostel Mar y Monte waar we een prachtig uitzicht door de bergen over een mooie groene vallei kijken die uitmondt in de stad Santa Marta en daarachter de oceaan. Het is een ongekend rustige plek waar alleen de geluiden van de jungle te horen zijn. Jammer genoeg schreeuwen alle hanen vroeg in de ochtend al en het zijn er niet weinig kan ik je zeggen. Nadat we onze spullen hebben weggelegd begonnen we wederom aan een hike. Dit keer op was de route om via de "secret waterfall" naar het uitzichtpunt "Casa Elemento" te komen. Een hike van een paar uurtjes in totaal. In de veronderstelling dat een waterval niet zo makkelijk te missen is, konden wij er geen vinden. Deze bleek achteraf in het begin via een zijpad naar links te liggen. Eenmaal aangekomen bij Casa Elemento hadden we bij vlagen "vanwege de bewolking op 1200 meter" een prachtig uitzicht vanuit 's werelds grootste hangmat door de bergen en over de vallei. Na een flinke bui besloten we terug te hiken naar het hostel. Jammer genoeg dacht moeder natuur daar anders over want na 5 á 10 min begon het flink te stormen! Een zeer harde tropische regenbui trof ons waarna er recht boven ons ook een onweersbui vormden! Op dit moment besloten we de berg naar beneden te rennen. Als twee verzopen katjes kwam we aan bij het hostel waar duidelijk was dat de onweersbui niet over de bergen kon komen. De hele avond bleef het flitsen en af en toe donderen. Toch een mooi schouwspel met zo'n uitzicht in en over de jungle! Terug gekomen in het hostel en voor de deur van ons vertrek, blokkeerde een levensgrote mot de ingang van onze kamer. Na een plan van aanpak te hebben gemaakt (oftewel we de mot niet weg kregen) zijn we op grote snelheid de kamer in gevlucht zodat het probleem verlegd werd naar de andere twee reizigers. Succes ermee en welterusten!

Dag 30: Minca
Na vroeg, maar dan ook zeer vroeg (06:00 uur) het bed uit te worden gebruld door meerderen hanen in de omgeving (waarvan 1 direct naast ons slaapvertrek), zijn we na een goed ontbijtje weer op hike gegaan. Dit maal naar de cacaoplantage van Minca! Een korte maar stijle hike bracht ons na een een toch pittig uurtje op onze bestemming. Hier kregen we een rondleiding door de plantage, leerden we het proces van de cacaobonen en proefden we 100% pure chocolade (wat overigens veel te sterk is)! De cacaopit zelf smaakt zoet totdat je erop bijt, in dit geval verandert zoet erg snel in zuur. Dit was dan ook niet de bedoeling:p als laatst kregen we allemaal een pure chocolade/cacao gezichtsmasker. Sommigen geloven dat deze de huid en de ziel reinigt. Voor mij plakte het vooral heel erg. Na deze tour vervolgende we onze weg, met masker en al, naar de "Pozo Azul". Een mooie waterval temidden in de jungle van Minca. Gelukkig maar want na de eerste poging een dag eerder waren wij vastberaden een waterval te vinden! Het kostte ons wel 2 uur meer dan verwacht maar het was het waars! Althans voor mij want thom zijn voeten waren achteraf minder blij door het hiken op slippers. 'S avonds en ' s nachts is er niets te doen in Minca dus doken we vroeg het bed in. 

Dag 31: Katansama
Na een goede nachtrust hadden we om 08:00 uur de bus al te pakken maar Santa Marta. Ditmaal was Santa Marta een overstap. Op uitnodiging van een andere reizigster en een inheemse stam (waar zij een verhaal over zou schrijven), gingen we naar Katansama! Een inheems dorpje dat pas sinds 5 jaar bestaat en nog niet op de kaart te vinden is. Er vond hier een besloten ceremonie plaats waar dorpshoofden van meerdere inheemse stammen uit de regio en belangrijke personen van agribedrijven samen kwamen om te praten over het land, de verbouwing ervan en de overstap van cocaplantage naar cacaoplantage.
Een raar gevoel als je beseft dat het hier tot 5 jaar geleden een zwaar crisisgebied was waarin guerrilla's (niet de FARC) deze inheemse stammen uitmoorden voor de verbouwing van cocaplantages. VivaColombia en meerdere goede doelen zoals USAID zijn hier vandaag ter plekke om deze mensen een nieuw begin te leren op een andere wijze. Nadat het land teruggepakt was door de Colombiaanse overheid is deze direct teruggegeven aan de oorspronkelijke inwoners van het gebied. Zij wisten alleen niet goed wat ze met zoveel grond moesten doen en hiervoor is de ceremonie bedoeld. Het bij elkaar brengen van meerdere stammen, delen en toepassen van de kennis in de landbouw. Ik vond het persoonlijk erg mooi om bij een eerste stap van herstel/opbouw te zijn en te zien hoe er in harmonie aan de toekomst gewerkt wordt terwijl de culturen zó verschillend zijn! De ceremonie bestond enkel en alleen uit hulporganisaties, een paar journalisten, een aantal vrijwilligers en  de inheemse stammen zelf. Als enige (niet) Colombianen hebben wij deze besloten ceremonie bijgewoond. Een "once in a lifetime experience". Die pakken ze ons niet meer af. Rond een uur of 3 besloten Tom en ik te vertrekken zodat we nog bijtijds in Riohacha zouden aankomen. Eerst 20 min lopen om vervolgens 1,5 met de bus naar de volgende stad te gaan. Gelukkig waren de 20 min goed beloond want net als op de heenweg, zagen we op de terugweg wederom aapjes! Eenmaal in Riohacha aangekomen, kwam deze stad vrijwel direct relaxed over. Een stadje waar je langer wilde blijven dan alleen om door te reizen naar La Guajira (woestijn). Het besluit stond vast dat we hier zeker nog een nachtje of 2 zullen vertoeven bij terugkomst uit de woestijn. Morgen staat La Guajira op het programma waar we 2 nachten en 3 dagen zullen verblijven. Een nieuw hoofdstuk in mijn reis door het zeer diverse Colombia. 

Dag 32: 
La Guajira Desierto (Cabo de la Vela)
Om 08:30 worden we opgehaald met een jeep om te vertrekken richting de woestijn. Na een aantal uur stoppen we in de hoofdstad van een inheemse stam om de benodigdheden als water en voedsel in te slaan voor onderweg. Vanaf hier stopt de weg ook en vervolgen we onze weg op hard zand, gaten in de weg en veel stof. Steeds verder rijden we de woestijn in als je begint te merken dat de vegetatie minder wordt en het groene plaats maakt voor zandkleur, een grote hoeveelheid cactussen en uiteindelijk meer leegte. Onze gids gaf in het begin al aan dat het hier zo arm is tegen de Venezolaanse grens aan dat kleine dorpjes tol vragen door middel van kettingen die over de zandpaden (wegen) worden gehangen. Deze tol moet eten of drinken zijn. Veel bedelende kinderen staan in een omgeving waar vrijwel niets is de weg te blokkeren en te bedelen om ge overleven. De mannen zijn op zee aan het vissen. 
We komen aan in Cabo de la Vela, waar we beginnen met een goede lunch en een klein beetje vrije tijd, waar we een aantal zelfgemaakt tasjes hebben gekocht. Hierna stond "Pilón De Azucár" op de planning. Een berg aan de rand van de zee die werd gebruikt voor de communicatie met de doden. Bovenop de berg is er een prachtig uitzicht over de zee, de woestijn de rotsen en een egaal strand die geleidelijk in zee verdwijnt.  
We hebben ongeveer 2 uur de tijd voor een frisse duik (in hoeverre fris, fris kan zijn) en te genieten van de omgeving. Voor het eerst sta ik daadwerkelijk op "echt" zacht woestijnzand en het is awesome!
Nadat de tijd was verstreken, gaan we richting een vuurtoren "wat meer een paar stukken metaal aan elkaar gelast bleek te zijn met een lichtje bovenop" om de zonsondergang te zien. Dit zou een mooi aanzicht moeten zijn dus vandaar dat het toeristisch hier toch wel even opduikt. Jammer genoeg was er teveel bewolking waardoor de zonsondergang achter de wolken verdwijnt ipv in de zee. 

Dag 33:
La Guajira Desierto (Punta Galinas)
Om 06:30 werden we al bij het ontbijt verwacht dus de planning gaat al vroeg van start voor een productieve dag. Helaas staat er op de menukaart dat het ontbijt pas vanaf 07:00 is en dat half uurtje  had ik graag anders ingevuld dan wachten in een restaurantje. Een half uurtje in de hangmat was ook welkom geweest.
Onze weg gaat uiteraard weer door de woestijn waar we naar meerdere uitzichtpunten (miradors) gaan om vervolgens een waanzinnig strand te belanden. De uitzichtpunten geven een fantaserende blij over grote oppervlaktes met lichtgroen en lichtblauw water die perfect in de woestijn overlopen. Aan de zijkanten staan mangroven waar ik die nooit zou verwachten. De foto's hiervan zijn al heel mooi maar deze vallen in het niet wannee tje de jeep uitstapt en met eigen ogen dit paradijselijke en ergens ook onwerkelijke horizon ziet. Genietend van het uitzicht wordt ook Tom verrast door de verraderlijke stekels van een liggende cactus. Hij ging er op staan en de cactus doorboorde zijn slipper geheel! Na dit goed aflopend incidentje rijden we door naar de grens waar de woestijnen zandbergen overlopen in de Caribische Zee. Wederom een fenomenaal gevoel wanneer je net over de woestijn komt. Echt afkoelend was het niet want ik schat het temperatuur van het water rond de 29 graden. Met een balletje overgooien bleek ook iets te enthousiast! De zeer sterke stroming van dit gebied zorgde voor hoge golven en een krachtige deining. Erin een eruit komen was op zich al een overwinning! Na ongeveer een uur vertrekken we op weg naar ons hostel. Hier krijgen we een lunch en is er even tijd voor rust in de hangmat. Tom en ik gaan voor een kleine wandeling en ook hier komt het nare aanzicht van vervuiling weer boven water. Colombianen interesseren het niets betreft vervuiling. Iedereen gooit plastic, glas en gft op de grond en in de natuur. Het wordt niet verdoezeld of stiekem gedaan. Je ziet het vlakbij stranden, in tuinen en zelfs in de kleine inheemse dorpjes liggen de straten vol. Jammer ten opzichte van hoe ontzettend mooi het eigenlijk is. Ondanks dat lieten we onze wandeling uiteraard niet verpesten en zijn we pangs het strand gelopen. Sinds La Guajira zijn we helemaal van de schelpjes verzamelen dus ook hier hebben we ons een beetje kunnen uitleven. Eenmaal terug stapten we direct over op een bootje. Deze nam ons door de baai (overigens de grootste baai die ik ooit gezien heb) om richting flamingo eiland te gaan. Alhoewel we niet al ge dichtbij kwamen zag het er mooi uit om deze dieren eens in het wild te zien. Meevarend op de golven gaan we naar een ander eilandje. Ik zou het cactus eiland noemen aangezien er vrijwel alleen maar cactussen aanwezig zijn. Ook hier is het uitzicht weer super mooi. Als laatste stop zijn we naar een andere baai gevaren waar we de zonsondergang gingen bekijken. Toeristisch was het wel aangezien we met 4 bootjes aan kwamen maar desalniettemin den mooi plek. Tom en ik bespoten een duik te nemen waarop 4 Fransen "waar wij gezamenlijk de tour mee doen" volgden. Jammer genoeg zagen we de zon niet in de zee verdwijnen maar het bleef een mooie ondergang. Als afsluiter van de dag zijn we na het avondmaal sterren gaan kijken. Sterrenbeelden vinden werd verdacht lastig wanneer het zo helder en donker is dat we zelfs de Melkweg konden zien! Al om al een mooi einde van een mooie dag en een mooie nacht!

Dag 34: 
La Guajira Desierto (Punta Gallinas)
Na een toch wel verrassend goede nachtrust in een hangmat kregen we eerst om 07:00 ontbijt. Wat Colombianen qua eten in de frituur kunnen gooien, gooien ze ook echt in de frituur. Ook de arepas moeten er aan geloven. Wederom krijgen we ei met arepa. Eitjes lust ik wel maar die arepas komen mij na 4 weken wel de keel uit! Ik ben persoonlijk geen fan van de Colombiaanse keuken. Ook vis wordt grotendeels gefrituurd. In het kader: hoe verkloot je een visje? Precies zo! Gewoon frituren. Anyways hierna rijden we een klein stukje door naar het noordelijkste deel van Punto Gallinas en daarmee ook naar het meest Noordelijke deel van Zuid-Amerika! Niet heel speciaal vergeleken met andere plaatsen maar toch leuk om hier te zijn geweest. Vanaf hier is Aruba om de hoek en Miami op een paar uurtjes naar het noorden. Vanaf hier hebben we een 4 uur durende trip door de woestijn terug voor de boeg. Een hobbelige, zanderige en af en toe schommelschip-achtige weg doet de jeep regelmatig schudden. Na 4 uur komen we aan in de hoofdstad van de uhuaiu! Zij zijn een groot inheems volk en tevens de eigenaren van het gebied "La Guajira".
Hier werden we begroet als familie en niet als toeristen, kregen we lunch en keken we naar typische culturele gebruiken van deze mensen. Een spirituele dans die wordt gebruikt voor voor bijvoorbeeld bruiloften en het eren van de regen en de zon. Een speciale plantenolie "Jauwpia" werd op ons hoofd en door het haar gewreven opdat het de ziel reinigt. Als kers op de slagroom was er vanaf 14:00 uur een zonsverduistering te zien. Voor ongeveer 50% werd deze verduisterd in ons gebied. 
Na deze leuke ontmoeting met weer een inheems volk rijden we terug naar Riohacha, waar de woestijnervaringen allemaal begonnen! Voor een goede maal kozen Tom en ik dit keer voor pizza! We werden nog gewaarschuwd door de serveerster dat extra large wel écht extra large was:p. Niet luisterend met het oog op een pizzalunch voor de volgende dag bestelden wij uiteraard extra large! Het was echt ongekend groot! Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n grote pizza gezien kan ik je zeggen! Met veel moeite en pijn kregen we de helft op. Tijd om in bed uit te buiken want deze blijft nog wel even hangen. 

Dag 35: Riohacha
Een dagje Riohacha begon bijzonder sportief. Voor het ontbijt gingen We eerst hardlopen. Aangezien dat al sinds mijn vlucht niet meer is gebeurd, was 5 km meer dan genoeg. In de middag liepen we tegen een buitenmarkt aan. De eerste "echte" sinds ik in Colombia ben en hier vinden we wat souvenirs. 'S avonds eten we die gigantische pizza van de dag ervoor op onder het genot van een biertje en een kaartspelletje. In dit stadje is niet heel veel te doen maar het heeft toch een best leuke sfeer. Ook dit stadje is meer een doorreis stadje ipv dat reizigers er meerdere dagen blijven. In de noordkust zie je vaker dat hostels heel veel potentie hebben maar dat ze de reizigers niet voor een langere periode dan een dag of 2 kunnen vasthouden. Wellicht omdat er in deze steden niet veel te doen is. Je trekt vanuit deze steden "die perfect werken als connectiepunten" naar andere gebieden die anders moeilijk te bereiken zijn, dorpjes, jungles en andere meerdaagse tours. Dit geldt uiteraard niet voor de grotere steden zoals Medellín, Bogotá en Cartagena.  Morgen vertrekken dus ook wij weer uit Riohacha om via de westkust terug richting Santa Marta te gaan. Zaterdagavond gaat vanuit hier mijn vlucht terug naar Bogotá. In onze terugreis langs de Caribische Zee stoppen we eerst in Palomino!

Dag 36: Palomino
Aangekomen in Palomino blijkt dit nog kleiner dan verwacht. Een hoofdweg die langs de kust loopt en een zijstraat die een een paar honderd meter lang richting zee loopt. Toch ziet het er gezellig uit en de vele hostels, restaurantjes en een prachtig bos "die via een mooi strand in zee eindigt" maken Palomino een toeristisch dorpje. Ook aan de hostel prijzen is dit te merken. Hoe dichtbij het strand hoe hoger de prijzen. Ze variëren al gauw tussen de 25.000 peso's (€7,-) en de 55.000 peso's (€16,50,-) p.p per nacht.  Ons hostel is er een met zowel aantrekkelijke prijzen, goede faciliteiten en niet ver van het strand. Voor 30.000 p.p. hebben we hier zelfs een mooi zwembad bij. Andrés (werkt in dit hostel) is erg behulpzaam en regelt alles voor je op een relaxte manier. Op aanraden van Tom (the German one) & Vannery gaan Tom (the Dutch one) & ik tuben! Met een band achterop een moter rijden we naar de jungle. Vanaf hier lopen we met band en al 30 min tot we bij de rivier aankomen. We springen de band in en laten ons de komende 1,5 uur meedrijven met de stroming van de rivier. Genietend met een biertje in de hand, het zonnebrilletje op en in absolute zen status zijnde, varen we door de jungle om uit te komen in de zee. Morgen weer een nieuwe dag en op naar een nieuwe stad, Taganga!

Dag 37: Taganga
Met een lokale bus vertrekken we vanuit Palomino naar Taganga. Het is donderdag en daarmee alweer bijna het einde van mijn reis. Onderweg naar Colombia blijkt het weer wederom vaag. Van een perfect blauwe lucht verschijnen er plotseling wolken en binnen no time onweerde en regende het pijpenstelen. Voor een half uurtje was het chaos en staan de straten al gauw blank. Hierna keert het zonnetje terug alsof het de hele dag mooi weer is geweest. Al met al rijden wij gewoon door naar Taganga. Dit bleek een klein vissersdorpje op een kwartiertje van Santa Marta. Het eerste wat gelijk opviel was het grote aantal straathonden. Ze staan o.a. het eten van je bord te kijken tijdens het lunchen bij een restaurantje. Zielig is het wel aangezien de lokale bevolking er naar mijn idee niet echt iets van moet weten.
We gaan meteen door voor een mini hike van 20 min bergopwaarts. We kijken neer op een schilderij-achtig plaatje van een typisch pittoresk vissersdorpje. We stapten door op weg naar Playa Grande. Ook al was deze playa niet groot, er waren verschillende barretjes en het lag in een mooie baai. Het maakte het tochtje nog een stuk mooier nadat we een papegaai tegenkwamen! Niet geheel wild aangezien hij op iemand zijn schouders zat maar desalniettemin een leuk aanschouwen zo'n beestje! Na de hike slaan we voornamelijk drank in en het aller, aller, aller vieste cakeje ooit! Hierna stond alles in het teken van zuipen! Als laatste avond besloten we om in ieder geval veel te zuipen. Dat hebben we de volgende ochtend geweten ook, auww!!

Dag 40: Bogotá
Gistermiddag scheden de wegen van Tom en mij in Santa Marta. Mijn vliegtuig vertrok hiervandaan en Tom was zijn rijbewijs/paspoort vergeten bij de barbier waar wij de dag ervoor waren geweest.
Na 1,5 uur vliegen landt ik in Bogotá, waar ik snel het bed in duik. Eenmaal begonnen aan de terugreis, wil ik ook graag terug zijn. Naar waar het reisje begon, thuis in Nijmegen. Maar eerst moet ik op mijn laatste dag nog lekker wachten tot 23:45. Het zou toch allemaal niet erger kunnen als de heenreis? Het begint al goed wanneer ik niet kan inchecken en mijn reserveringscode onbekend is in het systeem. Via omslachtige wegen en een extra 30 min aan de balie is het dan toch gefikst! En nog met een voordeel ook. De terugvlucht naar Amsterdam wordt opnieuw voor mij geboekt en het is precies dezelfde vlucht maar met een stop minder. We slaan Miami over en gaan direct naar Dallas! Waar hopelijk geen vertraging is vanwege Hurricane Harvey! Over een aantal uur weten we het.

Dag 41: Dallas - NL
Na een goede vlucht en 8 uur lang Game Of Thrones kijken op het vliegveld "wat echt de chillste 8 uur wachten ooit was", stap ik in het laatste vliegtuig terug naar NL! Ik wordt nu al gek dat ik in een mijn laatste vlucht die 15 uur gaat duren, ik in een oud toestel zit zonder USB, zonder tv'tje, en bijna geen beenruimte! Thanks again American Airlines voor de fantastische zorgen van A tot Z. Ik vlieg echt nooit meer met deze maatschappij! 

Al met al heb ik onwijs genoten van de bijna 6 weken die ik in dit mooie en vooral diverse land heb mogen doorbrengen! Zoals ze zeggen is er voor alles een eerste keer en het reizen zal voor mij 100% nog een keer gaan voorkomen.